Фіяска экалагічных актывістаў: «зялёная» эра зноў адкладаецца

прырода, якую шматлікія адэпты разнастайных экалагічных рухаў абаранялі гэтак апантана, раптам згуляла з імі злы жарт. Здавалася, перамога блізка! яшчэ трохі, і сусветныя, ўрада здрыгануцца пад націскам паслядоўнікаў грэты тунберг, маршыруюць пад сцягамі ўсіх адценняў зялёнага – і сатруць з твару зямлі апошнія «нячыстыя» тэс, пасля чаго перасадзяць усіх сваіх суграмадзян на электрамабілі, адзначыўся сусветная ўрачыстасць змагароў за экалогію. Але не тут-то было. Грымнула пандэмія covid-19, сусветнае прамысловая вытворчасць абвалілася, транспартнае паведамленне паміж краінамі скарацілася да неймавернага мінімуму, цэны на выкапні энерганосьбіты імкліва пакаціліся ўніз. Алею ў агонь падліло які развярнуўся самае жорсткае супрацьстаянне за імкліва сжимающиеся рынкі збыту энергетычнага сыравіны, у рэшце рэшт якое вылілася ў натуральную «нафтавую вайну» паміж краінамі апек (перш за ўсё саудаўскай аравіяй), расеяй і зша.

Называць «чорнае золата» гэтым звыклым нам вызначэннем, пасля таго як цана за барэль звалілася да 25-27 даляраў, не вельмі-то паварочваецца язык. Пры чым тут фіяска экалагічных актывістаў? паспрабую растлумачыць максімальна даходліва і коратка. Для пачатку на прыкладзе кітая, які з'яўляецца, як вядома, адным з галоўных сусветных імпарцёраў энерганосьбітаў. Таварышы з паднябеснай ўсю эканамічную палітыку дзяржавы будуюць з далёкім прыцэлам на тое, каб у канчатковым выніку зарабляць самім, а не «працаваць на дзядзьку». Не жадаючы карміць экспарцёраў нафты і газу, у гэтай краіне больш чым плённа працуюць над развіццём аднаўляльнай энергетыкі, ад выкапняў рэсурсаў ніколькі не залежыць. Тым больш што і месца для разгортвання цэлых палёў сонечных батарэй або «лясоў» ветраных генератараў кітай мае звышдастаткова, і адпаведнымі тэхналогіямі валодае. Па наяўных дадзеных, пекін планаваў у бліжэйшыя гады ўкласці ў «зялёную» энергетыку больш за 350 мільярдаў даляраў, пазбавіўшыся ад капрызаў нафтатрэйдэраў, ды яшчэ і адначасна стварыўшы мільёны працоўных месцаў для ўласных грамадзян.

Аднак у апошні час аб прагрэсе ў рэалізацыі гэтых планаў што-то не чуваць. Згортваць іх пачалі яшчэ да эпідэміі коронавируса, у разгар «гандлёвай вайны» з зша: ужо балюча накладна і доўга ўсё атрымлівалася. Цяпер жа, калі нафта па кошту набліжаецца, на жаль, да вадзе з-пад крана, паднябеснай і зусім няма ні найменшага сэнсу надрывацца і ўкладвацца ў «чыстыя» крыніцы энергіі. Краіна, якая магла стаць сусветным флагманам «зялёнай» энергетыкі, сёння мае патрэбу не ў ёй, а ў найбольш хуткім і эфектыўным аднаўленне сваёй эканомікі.

Танная нафта тут дакладна будзе надзейней, чым ветраныя млыны. Прыкладна тая ж гісторыя са старым святлом, у апошнія гады ледзь не помешавшемся на «дасягненні вуглевадароднай нейтральнасці да 2050 годзе». Пампезны план па ўвядзенні ў жыццё гэтай грандыёзнай ідэі быў прадстаўлены еўракамісіяй акурат 4 сакавіка гэтага года. А потым прыйшоў коронавирус. Так, так, і выгнаў усіх самі ведаеце куды.

Пад валящий з ног ўраган зусім немінучага крызісу і рэцэсіі, падчас якіх банкірам, прамыслоўцам, так і шараговым грамадзянам будзе ўжо зусім не да экалагічных і кліматычных «жудзікаў» ад нарвежскай дзяўчынкі і яе падпявала. Тут бы выжыць! лічбы, якімі вылічваюцца сумы, неабходныя на кампенсацыю шкоды ад «позеленения» транспартнай, энергетычнай і прамысловых галін эканомік краін еўрапейскага саюза, здольныя прымусіць пасівець любога эканаміста. Калі першапачаткова гаворка ішла аб 100 мільярдах еўра, то праз некаторы час некалькі больш рэалістычныя людзі ў брусэлі падлічылі, што для рэальнага перакладу ўсяго ес на «безвыбросные» тэхналогіі і да таго падобныя рэчы да 2050 годзе не хопіць, мабыць, і ў пяць разоў большага аб'ёму інвестыцый! зразумела, што цяпер, пасля таго, як па старому свету пройдзецца, сеючы заняпад і спусташэнне, covid-19, ніхто такіх грошай на «зялёныя» фантазіі не выдзеліць. Асабліва калі ўлічыць фантастычнае патанненне традыцыйных, звыклых энергарэсурсаў, пад якія «заточаныя» еўрапейская прамысловасць, інфраструктура, транспарт.

"зялёная эра" зноў адкладаецца. Даўным-даўно падлічана: пры цяперашняй кошту тым, што кормяць іх акумулятарных батарэй электрамабілі змогуць «перамагчы» машыны з рухавікамі ўнутранага згарання па кошту і рэнтабельнасці выключна пры кошце нафты ад 300 даляраў за барэль! пры палавінным патанненні (які з'яўляецца пакуль што ненавуковай фантастыкай) гэтага галоўнага вузла электракара – пры 100 далярах за ўсё тую ж нафтавую бочку. Да ўсіх іншых цудах «альтэрнатыўнай», «аднаўляльнай», «зялёнай» і іншай энергетыкі гэта адносіцца прыкладна ў такой жа меры. Танныя (а тым больш смяхотна танныя) выкапні энерганосьбіты маментальна выводзяць іх за мяжу рэнтабельнасці.

А, такім чынам, і пазбаўляюць перспектыў на рэалізацыю звязаныя з імі праекты.