Замах на пяхотніка, які нясе перамогу на кончыку штыка

дзень перамогі, які мы адзначылі ў абстаноўцы, набліжанай да баявой, не толькі паказаў сілу нашага духа, але і выявіў многія праблемы ў расійскім грамадстве. Наша бяздзейнасць у барацьбе з тымі, хто аблівае брудам подзвіг нашага народа ў перыяд вялікай айчыннай вайны, наша паблажлівае стаўленне да знешніх і унутраным ворагам расеі, наша спакой тады, калі трэба не слухаць ворага, а проста біць, дало плён.

нам плююць у твар, а мы. Пераможцы

пісаць аб тым, што казалі, аб чым распавядалі, у чым нас пераконвалі лібералы на ўсіх пляцоўках, я сёння не хачу. Дастаткова такіх матэрыялаў ад іншых аўтараў.

Ды і бескарыснасць слоўных сварак з ворагамі мне вядомая. Чаму ў нас улада не абараняе нашу гісторыю, нашу гонар, гонар нашых дзядоў, які пашкодзіў хрыбет фашыстам мне не зразумела. Законы-то прынятыя, а вось ўжываць іх мы «саромеемся». Як бы не пакрыўдзіць захад.

Як-то дзіўна. Дзяды не баяліся пакрыўдзіць гэты самы захад. Не баяліся плюнуць у твар ворага. У «рускіх мядзведзяў» ў нашчадках чаму-то «страусы».

Дзе наша рэакцыя на знос помніка конеў? дзе наша рэакцыя на ўстаноўку т-34 у фашысцкай касцы. Накрыўся гераічны савецкі танк нямецкай каскай і. Дзе рэакцыя на подлае заяву амерыканскага прэзідэнта? падгінаюцца каленкі ў расеі? уласнае пуза важней памяці дзядоў? калі так, то зразумела чаму мы плацім некаторым вядомым помойным радыёстанцыям з дзяржаўных сродкаў. Зразумела, чаму існуе вядомы «цэнтр»-рассаднік «новай гісторыі».

Чаму на цэнтральных тэлеканалах мы бачым «шматгадовую барацьбу патрыётаў і лібералаў» амаль штодня. Прычым,што патрыёты, што лібералы, настолькі надакучылі людзям, што ўсе гэтыя спрэчкі ні аб чым выглядаюць ужо не спрэчкамі, а якім-то завэздганым спектаклем. Адзін сюжэт, адны акцёры, адзін фінал.

пяхота нясе перамогу на ўласных штыках

напэўна, многія з чытачоў сутыкаліся ў зносінах з людзьмі, якія быццам бы гавораць правільныя рэчы, але па сутнасці сваёй, вельмі прагнуць паразы расеі, прагнуць прыходу часоў, калі мы не будзем займацца знешняй палітыкай, будзем паслухмянымі калектыўнай захад, які нам будзе даваць усё самае лепшае, што мае. З адной з такіх кропак гледжання ў сутыкнуўся ўчора.

Прызнаюся, я парушыў рэжым самаізаляцыі ў дзень перамогі. Не мог не парушыць. У памяць аб дзядах не мог. Праўда не на цэнтральным мемарыяле быў, а на брацкай магіле памерлых у шпіталях салдатаў вайны.

Не люблю шуму ў святы. І магілы лічу важней храмаў і мемарыяльных комплексаў. Ужо потым, калі я сядзеў у лес, аб чым-то думаў, побач падсеў зусім незнаёмы чалавек. Напэўна, таксама быў на магіле. Слова за слова, і мы разгаварыліся аб сучаснасці.

Не пра той, пераможнай, вайне, а пра тых канфліктах, у якіх удзельнічаюць нашы салдаты і афіцэры сёння. Даволі хутка стала зразумела, што паняцці аб сучаснай арміі і тых канфліктах, дзе былі расейскія вайскоўцы, суразмоўца чэрпае з інтэрнетаўскіх сайтаў пэўнай накіраванасці. Пры гэтым у розуме, адукацыі і здольнасці рабіць высновы яму яўна не адмовіш. Аказалася, выкладчык аднаго з нашых вну. Апісваць увесь размова не мае сэнсу, а вось асноўную ідэю суразмоўцы агучу.

Чаму расейскія салдаты павінны гінуць на чужых войнах? чаму ў сірыі гінуць нашы? за што яны гінуць? і самае галоўнае, чаму пазіцыі праціўніка бяруць расейцы, а слава за перамогу належыць мясцовай накшталт арміі. Трэба аддаць належнае суразмоўцу, разуменне таго, што перамагчы ў любой вайне без пяхоты, без салдата, які зойме пазіцыі ворага, немагчыма. Просты пехацінец, часцяком невядомы, не узнагароджаны, не які здзейсніў гучных подзвігаў, нясе перамогу на сваім штыке. Хтосьці з франтавікоў даўно сказаў вельмі дакладную фразу па гэтай нагоды. «перамога там, куды дайшоў пяхотны ваня». Усе астатнія, узброеныя і абсталяваныя самымі дасканалымі сродкамі вайны, усяго толькі памочнікі гэтага самага «вані».

Можна знішчыць авіяўдарамі ўмацаваны раён, можна сцерці артылерыяй пазіцыі суперніка ў парашок, можна захапіць сіламі дэсанту населены пункт у тыле праціўніка. Але да моманту прыходу туды мотастралкоў, гэта ўсяго толькі поспех аперацыі.

мы павінны берагчы расейскіх салдат

цяжка не пагадзіцца з тым, што салдата, свайго салдата, трэба берагчы. Дарэчы, менавіта гэтая простая ісціна сёння выкарыстоўваецца лібераламі для ачарнення нашых, савецкіх генералаў і маршалаў. Расейскія «правдолюбы» ад апазіцыі кажуць пра «крывавым» жукава іншых маршалах.

Украінскія - пра генерала ватутине, які «заваліў днепр трупамі украінцаў» пры вызваленні кіева. Заходнія «эксперты» актыўна абмяркоўваюць ўзяцце берліна. Дарэчы, пры гэтым ніхто нават не спрабуе аналізаваць баявыя страты супернікаў. Арыфметыка навука дакладная.

З якога боку не падыдзі, а двойчы два-заўсёды чатыры. Калі браць баявыя страты ссср і германіі, то нават у гэтым варыянце яны супастаўныя. Але ж былі яшчэ і саюзнікі немцаў. Быў 1945 год, калі германія наогул не вяла уліку загінуўшых. І вось, мой суразмоўца кажа прыкладна тое самае пра сучасных генералах, якія выконваюць і выконвалі баявыя задачы ўжо ў наш час.

Не пра жукава, коневе, рокоссовском, маліноўскі і іншых герояў вялікай айчыннай. А пра тых, хто ваяваў у чачні, у сірыі, у іншых «гарачых кропках». З аднаго боку такое параўнанне з ваеннымі геніямі мінулага пахвальна. Але з іншага боку,адсутнічае логіка.

Вайскоўцы ссо гінуць?. Так, бывае і такое. Але на тое яна і выведка, каб быць там, адкуль неабходныя аб'ектыўныя звесткі нашаму генштабу. Лётчыкі гінуць?.

Так, яны выконваюць пастаўленую баявую задачу, а не ў цацкі гуляюць. Гэтага ніхто не хавае. Гэтыя афіцэры выконваюць баявую задачу менавіта як вайскоўцы ус расеі. Гэта ж тычыцца і расійскіх ваенных паліцэйскіх. А зараз вернемся да таго, з чаго я пачынаў гэты матэрыял.

Да таго самага пехотинцу, на штыке якога перамога. Таго самага салдата, якому дапамагаюць усе. Танкісты, лётчыкі, артылерысты, разведчыкі, маракі. Сувязісты, сапёры і мноства спецыялістаў іншых ваенных прафесій. І вось тут-то і ўсплывае тое, аб чым не гавораць ворагі.

Расейскія мотастралкі не ўдзельнічаюць у баях. Ёсць дарадцы, ёсць перакладчыкі, яшчэ хто-то ёсць, але мотастралковых падраздзяленняў нашай арміі там няма! вось і адказ на пытанне, чаму перамогу святкуюць сірыйскія часткі.

чаму пра гэта кажуць. Замест заключэння

напэўна, ніхто ўжо не будзе спрачацца аб тым, што абстаноўка ў свеце імкліва пагаршаецца.

Прычым, ужо без якіх-небудзь высілкаў з боку ўрадаў і кіраўнікоў краін. Руйнуецца ўсё. Ад эканамічных сувязяў і палітычных амбіцый да псіхікі людзей. Самаізаляцыя робіць сваю справу. А размовы пра тое, як дрэнна ў нас, якія бяздарныя ў нас камандзіры, як па-свінску ставяцца да людзей і іншае, гэта падобна тым самым варожым ўлётках-прапусках, якія раскідвалі фашысты над нашымі акопамі і якім верылі некаторыя нашы салдаты.

Тысяча паперак, з-за якіх з пазіцыі сыдзе ўсяго адзін баец, гэта ўжо перамога ворага. Нават мільён паперак за аднаго байца ў такой сітуацыі будзе перамогай. Аб гэтым трэба памятаць.