Рэспубліка Беларусь як залішняя структура

Часам досыць складанае з'ява можна разгледзець на вельмі і вельмі простым прыкладзе: для беларусі гэта нпз, іх загрузка і экспарт іх прадукцыі. Вельмі вузкая сфера дзейнасці з вельмі абмежаваным лікам прадпрыемстваў, у ёй былі задзейнічаныя, аднак менавіта на прыкладзе нафтаперапрацоўчых заводаў вельмі многае становіцца зразумела. Па сутнасці справы, менавіта на прыкладзе нафтаперапрацоўчых заводаў становіцца зразумела, што рб у прынцыпе залішняя як элемент кіравання, не патрэбна яна для гаспадарчай дзейнасці на тэрыторыі былой бсср. Парадаксальным чынам менавіта ў выніку дзейнасці «незалежнага ні ад каго» мінска структура вытворчасці рб (генеравальная хоць якую-то прыбытак) спрасцілася настолькі, што 2 нпз (мазырскі і «нафтан») з'яўляліся да апошняга часу разам з «беларуськаліем» галоўнымі здабытчыкамі валюты ў казну. Проста ацэніце.

У беларусі наогул-то жыве пад 10 мільёнаў чалавек. І вось такая «эканоміка» намалявалася. Уся лютасьць і нянавісць вакол калійных угнаенняў, якая нават прывяла да арышту спадара баўмгертнера, тлумачыцца менавіта гэтым: у вельмі такой немаленькай па насельніцтву рб у выніку мудрага кіраўніцтва эканомікай з рэнтабельнай прамысловасці заставаліся галоўным чынам «беларуськалій» і 2 нпз. Як-то так.

Удумайцеся, ацаніце. Прыкіньце на пальцах, што можна мець на гэтай базе. Гэта значыць па факце: амбіцый — мора, а сухая рэальнасць сведчыць аб значна больш сціплых магчымасцях. Менавіта таму экспарт малочнай прадукцыі ў расею і яго абмежаванні гэтак хваравіта ўспрымаюцца ў той жа беларусі.

Артыкулаў даходаў зусім трохі, і асабліва не разгуляешся. Краіна выцягвае апошнія гады літаральна на сумленным слове і на адным крыле. Бацька адной рукой шустра рэжа сацыяльныя абавязацельствы і актыўна выганяе беларусаў «на мароз», а іншы з усіх сіл выбівае «брацкія датацыі». Гэта значыць, з аднаго боку, тыя самыя беларусы, з іншага боку — расія з яе нафтай, датацыямі і рынкам працы, а пасярэдзіне «цвічок», то ёсць нейкае каламутнае гособразование, якое актыўна спрабуе выжыць на гэтак беднай рэсурснай базе, як ужо было апісана, усяляк прыцягваючы да сябе ўвагу і ўстаўляючы палкі ў колы расіі.

Чыста тэарэтычна выкажам здагадку, што тыя ж самыя 2 буйных нпз тупа працуюць ўнутры расейскай эканомікі. Што б гэта азначала? толькі адно: знайшліся б грошы і на іх мадэрнізацыю — і знайшлася б нафту для іх поўнай загрузкі (заўсёды). І асаблівых праблем з імі не было, і ніхто б пра іх не ўспамінаў праз раз. Навошта? ну і зразумела, што былі б яны глыбока прыватнымі канторамі.

Але тут на арэну ўрываецца вельмі амбіцыйнае «маладое беларускае дзяржава» і пачынае ствараць праблемы. Прабачце, тыя самыя нпз былі пабудаваны з нуля ў часы «незалежнай беларусі»? гэтым самым беларускім дзяржавай? няма, але яно настолькі актыўна спрабуе імі «руліць», што перыядычна нпз застаюцца без нафты. Вось як раз на прыкладзе гэтых самых нпз (таго нямногага, што разам з беларуськаліем яшчэ корміць беларусь) становіцца зразумела: рб, па сутнасці справы, лішняя пракладка. Хітрая асаблівасць гэтых нпз у тым, што адзіная даступная для іх нафта — расейская. Пастаўкі любы іншы вельмі дарогі і ненадзейныя — ну не размешчаны яны на берагах «беларускага мора», дзе так любіць плаваць 6-ы флот зша.

Гэта значыць фізічна нафту можна зацягнуць нават з венесуэлы (праз украіну!), але вось з пункту гледжання эканомікі — гэта праца не проста ў мінус, а ў вялікі мінус. За тую «выгадную» нафты ад чавэса рб вельмі доўга расплачвалася (і вельмі неахвотна). Бацька хоча займацца глабальнай палітыкай — гэта зразумела. Вось толькі асаблівасць рб такая, што там не мяркуецца месцы не проста для глабальнай палітыкі, але і проста для асобнага 10-мільённай дзяржавы. Нафту для флагманаў беларускай эканомікі можна купіць толькі ў расіі.

І пастаўкі — толькі нафтаправодам. Ніякіх варыянтаў тут быць не можа. Пытанне: навошта вакол 2 нпз, якія сядзяць на давальніцкай нафты, гарадзіць асобнае дзяржава з нейкай «асаблівай» мовой? сэнс? чым, уласна кажучы, сабраўся «кіраваць» спадар лукашэнка? кім? дзе аб'ект для кіраўніцкіх маніпуляцый? «беларуськалій», «нафтан» і «мазырскі нпз» маглі б выдатна кіравацца прыватнікамі. І з іх бы яшчэ збіраліся нядрэнныя падаткі (у рассее гэта навучыліся рабіць). Сітуацыя нагадвае не самую лепшую асаблівасць расейска-савецка-расейскай арміі: лішак людзей з генеральскімі лампасамі.

Празмернасць. Генераламі хочуць быць усе. І людзі пачынаюць пад сябе «падцягваць» пасады (ствараць іх штучна). Армія пачынае «набракаць» па прычынах, ад мілітарызму вельмі далёкім.

А калі ўспомніць «генералаў садовых таварыстваў» ў казачай форме, то стане яшчэ смешней. Не, калі б у рб быў створаны «куст» сучасных высокатэхналагічных экспартных вытворчасцяў а ля паўднёвая карэя, то асобнае дзяржава нейкі сэнс атрымлівала. Тады так, але як мы ведаем, гэтага не адбылося. Апошні жывы «кавалак» хай-тэка — мзкц, цалкам завязаны на мо рф.

Няхай ён размешчаны на тэрыторыі расеі — ён быў бы загружаны на 10-15 гадоў наперад. І жыў бы, поплевывал. І ніякая халера яго не брала. Толькі б вытворчасць пашыраў. Але і тут на арэну імкліва ўрываецца юнае беларуская дзяржава: лукашэнка цалкам сапсаваў адносіны з мо рф.

Наглуха. І сядзіць, чакае заказаў для мзкц. Зразумела, што ма рб у такіх пытаннях зусім не заказчык: завод быццам бы ў беларусі, але цалкам, цалкам, абсалютна завязаны на расейскія бюджэтныя грошы. Разрыў адносін паміж масквой і мінскам азначае яго верную гібель. Вы-такі будзеце смяяцца, але, каб выжыць, мзкц трэба «пераязджаць» у расею.

Інакш ніяк. Наогул, рабіць заказы па гэтак адчувальным пункце на тэрыторыі чужой (хай нават дружалюбнага) дзяржавы — недапушчальна з пункту гледжання нац. Бяспекі. І нават 100 % расійская ўласнасць на той завод праблему вырашае не да канца — у выпадку якіх-небудзь рознагалоссяў лукашэнка (а ён такі!) проста заблакуе пастаўкі гатовых цягачоў/адключыць святло на заводзе (і пляваць ён хацеў на амерыканскую пагрозу!).

Па ідэі, каб захаваць такі завод у сябе, кіраўніцтву рб трэба было б вельмі сур'ёзна «пастарацца», літаральна «пасадзіць печань» на сумесных банкетах з кіраўніцтвам мо рф. Ўсміхацца, прысягаць і бажыцца, што ні-ні. І ўсё адно сумневы б заставаліся. Замест гэтага лукашэнка адкрыта заяўляе, што па мзкц ён будзе супрацоўнічаць і «абменьвацца дадзенымі» з кітайцамі.

То ёсць мзкц ператвараецца ў такую «міжнародную пляцоўку». Па абмене вопытам. Дзякуй, не трэба. Так, складана, так дорага, але лепш у сябе.

Гэта значыць, і тут — беларуская дзяржава абсалютна залішне. Яно не будавала мзкц, не запаўняла яго замовамі (і загрузіць не здольна), не ў стане яго мадэрнізаваць, але цалкам можа пазбавіць асноўнага рынку. Чаму многія краіны ўступалі ў ес? адказ просты: доступ да рынку збыту. Так вось з-за сваёй спецыфікі мзкц можа існаваць толькі ў рамках саюзнай дзяржавы (мінімум).

Гэта значыць, нейкай адзінай дзяржструктуры. З фактычнай ліквідацыяй саюзнай дзяржавы мзкц практычна асуджаны. Асноўны рынак (мо рф) застаецца «за кардонам». Вось гэта любімая беларуская прыказка: навошта нам саюзную дзяржаву/«тайговы саюз»? так вось, не ведаю навошта, але без гэтых хітрых штук мзкц не выжыць: замаўляць крытычныя специзделия незразумела ў каго за грудам — палітыка вельмі сумніўная.

Хочаце плачце, хочаце смейцеся, але «па-сапраўднаму» незалежная беларусь будзе вымушана закрыць мзкц. Наконт «пераарыентацыі»: пасля ўступлення ў ес/ната чэхія была вымушана закрыць многія зброевыя заводы, такія справы, ніхто не вінаваты. Гэта значыць рынак зброі ў ната ёсць (самы вялікі ў свеце!), але. Ён ужо заняты.

Пасля разрыву з расеяй украінская абаронка сходзіць на няма — не стаў «увесь свет» у іх закупляцца, як гэта ні дзіўна. Мець незалежнасць вельмі важна, кажаце? не спрачаюся, яшчэ важней мець эканамічную базу, для гэтай незалежнасці. А ў «незалежнай» рб за што ні ухватишься (нафтаперапрацоўка, мяса-малочная прамысловасць, абаронка), усё завязана на расею. Прычым вельмі жорстка завязана.

Рэшткі (охвостья) машынабудавання таксама строга завязаныя на расейскі рынак (беларускі вельмі малы, сусветнага рынку поделья беларусаў малацікавыя). Гэта значыць тыя самыя заводы тэарэтычна шмат што могуць вырабляць, але без расейскага рынку гэта ўсё нікому не трэба. Пакажыце мне, дзе тут месца для «незалежнага» дзяржавы? таму беларуская дзяржава вымушана актыўна шукаць поле для прыкладання намаганняў. З шматпакутным беларускімі нпз гэта выявілася ў тым, што, як усім ужо вядома, расея не атрымала назад бензін, выпрацаваны з гэтай самай расійскай датацыйнай нафты. А вось всу як раз атрымалі неабходнае ім дызпаліва ў момант карнай аперацыі супраць рускіх данбаса.

І гэта дызпаліва было выпрацавана з той самай датацыйнай нафты. Як-то складана. Навошта нам датаваць «ата»? тое ёсць для хунты нафтапрадукты ёсць, а рускім іх пастаўляць «нявыгадна». Такая вось пятрушка.

Яшчэ раз, 2 нпз — гэта адзін са слупоў беларускай эканомікі, а могуць яны працаваць не проста на рускай нафты з нафтаправодаў, а на рускай датацыйнай нафты. Што гэта значыць? а гэта значыць, што па факце нават нафтаперапрацоўка ў рб невыгодная пры гульні па строга рынкавых умоў. Закупляць за поўную цану на нафту ў расеі ім бессэнсоўна: спрацуюць у нуль у лепшым выпадку. Але ў момант крызісу на украіне гэтыя 2 нпз працуюць супраць расеі (не пастаўляючы бензін) і ў карысць хунты (даючы той неабходнае дызпаліва).

Пры гэтым яны працуюць строга на датацыйнай расейскай нафты. І прыпынак/абмежаванне магутнасці гэтых нпз фатальная для беларускага бюджэту (што і мела месца ў 2016 годзе). Калі гэта не тэатр абсурду, то што тады тэатр абсурду? і як вішанька на торце: электраэнергія для «беларускіх» нпз выпрацоўваецца строга з датацыйнай расейскага прыроднага газу. А нпз спажываюць шмат э/э, калі хто не ў курсе. Тое ёсць ткні палкай у беларускую незалежнасць, і з дзіркі на цябе пасыплюцца расейскія грошы.

Без расейскіх датацый уся сістэма неадкладна рассыпаецца. Свайго роду «чачня за кардонам». Дык вось чаму рускім не ў лом фінансаваць чачню&дагестан і паўночны каўказ у цэлым (беларусы вельмі любяць задаваць такое пытанне)? а таму што гэтыя тэрыторыі ўваходзяць у склад расійскай федэрацыі. А як раз беларусь не ўваходзіць.

Такія справы. На паўночны каўказ расея марнуе вялізныя грошы, але нікога (акрамя дэмакратычнай «апазіцыі» гэта моцна не напружвае). Гэта імперская тэрыторыя. А вось рб не проста за кардонам, а, «знаходзячыся за кардонам», праводзіць недружалюбную палітыку расеі (знешнюю і ўнутраную).

Адсюль праблемы з атрыманнем «дапамогі». Проста беларусам 25 гадоў, як цвік у дошку ўбівалі ў галаву, што «сюверенитет» — гэта страшна выгадна. Праз 25 гадоў высвятляецца, што ўзровень жыцця ў расіі куды як вышэй. Дык вось розніца ва ўзроўні жыцця і назапашаны беларуссю доўг — гэта як раз плата за права мець «сваё, асобнае дзяржава».

Усё вельмі проста, спадарства. За ўсё ў гэтым жыцці даводзіцца або плаціць, або расплачвацца. Свая дзяржава — гэта дорага. Але магчыма. Гэта значыць асаблівага сэнсу гарадзіць рэспубліку беларусь не было з самага пачатку.

Ну, вы ведаеце: «што вырасла, тое вырасла». Вось украіна (за кошт якая працуе на экспарт цяжкай/хімічнай прамысловасці, аграрыяў) магла выжыць. Ну, і ў украіны яшчэ парты былі, незамярзальныя. І насельніцтва 52 мільёны.

Вы ўсе бачыце, што стала з украінай. Разрыў эканамічных сувязяў з расеяй і павальнае крадзеж і здрада палітыкаў на працягу ўсёй яе кароткай гісторыі проста-такі смелі яе з палітычнай карты еўропы. Ключавую ролю адыграла і тое, што замест стратэгіі «выжывання», «вна украіне» была прынятая стратэгія «вялікай гульні супраць расеі». Чым-то падобным займаецца і «беларуская дзяржава».

Так бы мовіць, «барацьбой з імперыяй у імя еўрапейскіх каштоўнасцяў». Менавіта таму вакол двух няшчасных нпз разгортваюцца магутныя палітычныя баталіі з нагоды партоў адгрузкі іх прадукцыі (прыбалтыка або усць-луга). Менску спачатку «намякнулі», потым «далі зразумець», потым «паставілі пытанне рубам». Цішыня.

Аказваецца, нашы «стратэгічныя партнёры і лепшыя сябры» актыўна ўкладваліся ў партовыя магутнасці прыбалтыйскіх краін ната. «долі» там набывалі. Тады ўжо быў вылучаны ультыматум (пакетнае прапанову пуціна), і тут у беларусі паднялася сапраўдная істэрыка: нам «навязваюць» і нас «прымушаюць». Як-то так «раптам» высветлілася, што для беларускага кіраўніцтва адносіны з літвой-латвіяй значна важней, чым адносіны з расеяй. Але ў дадзеным артыкуле размова не пра тое: для 2-х няшчасных нпз уся гэтая «палітыка» абсалютна залішняя.

Усё, што ім трэба, — стабільныя пастаўкі сыравіны, якія здольная гарантаваць расея і катэгарычна няздольная гарантаваць беларусь. Імклівае пагаршэньне адносінаў масквы з менскам робіць для расіі пастаўкі таннай нафты на гэтыя нпз цалкам бессэнсоўнымі як з эканамічнай, так і з палітычнага пункту гледжання. Вось там нейкі містэр макей з захадам сабраўся збліжацца. Не пытанне.

А нафты на «нафтан», значыць, шэйхі падганяючы? ці аліеў? гучыць парадаксальна, але знаходзіцца на тэрыторыі нейкай «рэспублікі беларусь» вось гэтым двум нпз катэгарычна нявыгадна. У беларусі тупа няма нафты для іх загрузкі. З прычыны лагістычных і тэхналагічных прычын любая нафта, закупляная на «свабодным рынку», робіць іх працу вельмі стратнай. А рэспубліка беларусь не робіць нічога, каб гарантаваць іх забеспячэнне расейскім сыравінай.

І як раз наадварот: адносіны з грыбаўскайтэ/парашэнка стаяць у мінскіх палітыкаў у прыярытэце. То ёсць для лукашэнкі загрузіць прыбалтыйскія парты/забяспечыць всу солярой нават важней, чым загрузіць ўласныя нпз. Не чалавек — золата. Ну і напрыканцы: былы гігант савецкай індустрыі маз.

Так тая ж халера: усё б было добра, але нявыгадна яму размяшчацца ў мінску. То бок, на тэрыторыі беларускага «дзяржавы», вядучага нейкія складаныя геапалітычныя гульні, але не мае ні грошай для мадэрнізацыі цэхаў маза, ні дастатковай рынку збыту ўнутры краіны, ні палітычных рычагоў для наладжвання экспарту ў сур'ёзных аб'ёмах. Тое ёсць узяўшы практычна любое буйное і сярэдняе прадпрыемства ў рб, мы выяўляем, што адной з самых сур'ёзных праблем дадзенага прадпрыемства з'яўляецца наяўнасць самой рэспублікі беларусь, якая вымушана выціскаць з яго ўсе, што можна, падаткамі (на ўтрыманне «ўласнай дзяржавы», не пакідаючы грошай на развіццё), якая актыўна ім «кіруе», і якая гэтак жа актыўна псуе адносіны з «галоўным пакупніком» — расеяй. Гэта значыць типическое «беларускае» разважанне, што «нам не выгадны саюз з расеяй» трэба разумець проста: лішняе звяно тут як раз не расея (без якой беларускім вытворцам проста не выжыць), а менавіта гордая рэспубліка беларусь.

Без яе «роднай» яны будуць жыць значна лепш, а беларусы значна сыцей і вальней легендарны (практычна як аднарог) заходні інвестар так толкам на тэрыторыю рб і не прыйшоў, нягледзячы на ўсю яе отстраненность ад «агрэсіўнай палітыкі крамля». Не відаць эканамічнай аддачы вось ад гэтай самай «незалежнасці» — мінусы бачныя, а плюсаў неяк не праглядаецца. Усе актыўныя замежныя «ваяжы» і «прэзентацыі» беларускіх чыноўнікаў ні да чаго не прывялі. Таму размовы «за беларусь» пастаянна пераходзяць у плоскасць палітыкі/ідэалогіі.

Таму што, куды ні плюнь у галіне беларускай эканомікі, усюды расія. І вось нават легендарная «мадэрнізаваная» дрэваапрацоўка. Толькі вось самага дрэва для яе ў рб вельмі не хапае (усе-ткі не канада) ці хапае. Але не ўсім прадпрыемствам.

Таму вельмі важны імпарт драўніны як раз з расеі (ну не з фінляндыі ж!). Гэта значыць, праз 25 гадоў «незалежнасці» рб дэ-факта апынулася вельмі шчыльна завязаная на расейскую эканоміку, расейскія фінансы і расейскія рэсурсы. Але так як, па-першае, рб знаходзіцца па-за расіі, а па-другое, у палітычнай эліце рб вельмі моцныя празаходнія настроі, то «дапамагаць» і «пускаць на рынак» (у тым ліку працоўнай) жадання ў расейцаў усё менш. Чыста тэарэтычна: незалежнасць асобнага рэгіёну набывае сэнс, калі яго ўнутраны эканамічны абмен, абмен з суседзямі становяцца сумарна больш, чым абмен з «метраполіяй». Тады так, тады ёсць сэнс.

Як мы разумеем, з рб усё ідзе з дакладнасцю да наадварот. Беларусь эканамічна залежыць усё больш ад расеі. Любая галіна беларускай эканомікі — гэта ці расейскую сыравіну, аборасійскі рынак, або то і іншае. Ну і дзе тут прастора для «незалежнай дзяржавы»? для незалежнай беларусі проста няма эканамічнага базісу.

І гэта як раз не праблема расеі. Для прыкрыцця відавочнага правалу ў стварэнні «незалежнай эканомікі» прымяняюцца свайго роду эўфемізмы (словы-заменнікі), напрыклад, «традыцыйны рынак збыту». Гучыць высакародна, маўляў, па традыцыі гэты рынак належыць менавіта беларусам. Маўляў, так склалася гістарычна.

Ну так, склалася, у рамках ссср, якога больш няма. Так, і самым галоўным знешнім працадаўцам для беларусаў сёння з'яўляецца ўсё тая ж расійская федэрацыя. Няма, мець сваю дзяржаву/лідэра ўнутры расеі (напрыклад, чачня/кадыраў) вельмі і вельмі выгадна. Дарэчы, беларусам першапачаткова прапаноўваўся менавіта гэты варыянт.

Але быць цалкам уцягнутым у расійскую эканоміку і мець сваю дзяржаву (з «перпендыкулярнай» палітыкай) «за кардонам» вельмі нявыгадна (прыкладна як рабіць «партейную кар'еру» пры ссср пры наяўнасці ў лясах брата-бандэраўца). І галоўная розніца паміж чачэніяй і беларуссю сёння ў тым, што першая атрымлівае магутнае фінансаванне з федэральнага бюджэту, а лідэр другой замест гэтых грошай абраў магчымасць «дзівачыць» на сусветнай арэне. І трэба выразна разумець, што вось менавіта гэтыя «мілыя дзівацтвы» (як і свой дзяржапарат) і абыходзяцца беларускай эканоміцы ў дзясяткі мільярдаў даляраў «ўпушчанай выгады». І так, кадыраў сёння расейцам значна сімпатычны, чым лукашэнка. Парадокс.

Для расеі ж сёння працяг спробаў «ўтрымліваць» «беларуская дзяржава» практычна бессэнсоўна: да яго грамадзян датацыйныя грошы ўжо ніяк не дойдуць. Іх паглыне без астатку «дзяржава-пракладка», занятае інтрыгамі і палітычнымі правакацыямі. А яшчэ містэр мэрфі абгрунтаваў, што ў прынцыпе, бюракратычная структура (з пэўнага моманту) можа існаваць і без аб'екта кіравання. Так вось і «беларуская дзяржава» — забяспечыць дабрабыт сваіх грамадзян яно не ў стане чыста тэарэтычна, так і не спрабуе гэта рабіць, выконваць якія-то там «саюзніцкія абавязанні» па адносінах да расеі яно не жадае прынцыпова.

Але горда «размахвае нацыянальным сцягам», адначасова беручы «выгадныя крэдыты» усюды, дзе толькі можна. Падобна на тое, што аб аддачы гэтых самых «крэдытаў» думаць у рб проста не прынята. Беларуская дзяржава (як, зрэшты, і беларуская апазіцыя) не моцна цікавяцца сферай рэальнай эканомікі і нават не спрабуюць адказаць на просты і цалкам відавочны пытанне, як пабудаваць заможную, развітую краіну, з апорай на ўласныя сілы. Гэты «прабел» зачыняецца шырока распаўсюджанай адсылкай да «збліжэнню з захадам», чаму-то пры гэтым актыўна навязваецца прыклад польшчы.

На украіне ён таксама навязваўся, але еўрапейскі выбар там быў зроблены як у польшчы, а вось аналагічнай эканамічнай праграмы як для варшавы захадам запушчана не было (а чаму?). Дзіўным чынам значна менш распаўсюджана параўнанне з літвой (дарэчы, чальцом ес!) і ў цэлым з прыбалтыкай. Гэта значыць па факце «еўрапейскі варыянт» для рб будзе азначаць поўную страту расейскага рынку, дэмантаж рэшткаў эканомікі, страшную дэпапуляцыю (жыць будзе проста не на што), ну і самае галоўнае — практычна неадкладны і поўны дэмантаж беларускага «псевдосоциального» дзяржавы, яго еврокоммисары проста «раскруціць на шрубкі». Чым гэты варыянт можа быць цікавы цяперашняй беларускай эліты — сказаць вельмі складана, практычна ўсе яны: і чыноўнікі, і людзі з вялікімі пагонамі, і бізнесмены вельмі хутка апынуцца не ў спраў.

Самі па сабе яны еўрапейцам не патрэбныя і не цікавыя ні разу — з імі ветліва размаўляюць і ўсміхаюцца толькі таму, што за іх спіной яшчэ пакуль прысутнічае нейкая беларуская дзяржструктура, пакуль яшчэ атрымоўвае пэўную расейскую падтрымку. Трэба аддаць належнае еўрапейцам: «порешать» усе праблемы рб яны змогуць вельмі хутка і вельмі рашуча. І з гандлёвым балансам, і з датацыямі, і з неэфектыўнай дзяржуласнасцю. Але жыць пасля гэтага там будзе вельмі праблематычна, «сацыяльна неабароненым» так фактычна немагчыма (прыклад украіны вам у дапамогу), і самае галоўнае, залішняя дзяржструктура пад назвай «рэспубліка беларусь» будзе неадкладна і бязлітасна зразаюць пад корань.

Застануцца толькі дэкарацыі. .