Да чаго прывёў бы сыход Расеі з Сірыі

даволі складана зараз выказаць здагадку, наколькі ўсур'ёз разлічваў на выкананне ўласных патрабаванняў прэзідэнт турцыі рэджэп эрдаган, калі заяўляў, што «расея павінна сысці з сірыі», пакінуўшы яго «адзін на адзін з асадам». Але раз ужо гэтыя словы прагучалі, варта, мабыць, хоць бы ў агульных рысах паспрабаваць змадэляваць – як развівалася б сітуацыя ў гэтай краіне, застанься яна без прамой ваеннай падтрымкі з боку рф. Перш за за ўсё, не варта і казаць аб тым, што ў такім выпадку дамаск адназначна мог бы забыцца аб планах па навядзенні парадку ў ідлібе і авалодання стратэгічнымі трасамі м-4 і м-5 без кантролю над якімі наладжванне нармальных работ па аднаўленні краіны ўяўляецца вельмі праблематычным. Можна не сумнявацца, што, абапіраючыся на адкрытую падтрымку турэцкай арміі, якая ў падобнай сітуацыі неадкладна ўзрасла б у разы, окопавшиеся ў гэтым рэгіёне антыўрадавыя групоўкі не толькі адціснулі б саа на раней займаныя пазіцыі, але і значна пашырылі б падкантрольную тэрарыстам тэрыторыю. Зрэшты, гэта, напэўна, стала б толькі першым актам новай трагедыі, якая немінуча чакала б сірыю.

Не варта забываць, што планы па адхіленні ад улады башара асада выношваюцца далёка не толькі ў анкары. Вашынгтон у гэтым выпадку выступае зацікаўленым бокам. Наўрад ці гаворка ішла б аб адраджэнні іділ (забароненая ў рф тэрарыстычная арганізацыя) або стварэнні новай аналагічнай тэрарыстычнай структуры. Зша настолькі магутны і, да таго ж, некантралюемы інструмент для рэалізацыі сваіх мэтаў у гэтым рэгіёне зараз проста не патрэбны.

Аднак, падтрымка ад іх – грашыма, зброяй і ваеннай тэхнікай, інструктарамі - да розных групоўкам «ўмеранай апазіцыі» і нават больш радыкальных структураў, арыентаваным на змену ўлады ў дамаску, неадкладна пацякла б ракой. Пры такім развіцці падзей перспектывы законнай улады сірыі прадстаўляюцца, на жаль, вельмі сумніўнымі. Армія ладна абяскроўлена шматгадовай вайной, прамысловасць і інфраструктура разбураныя, няма саюзнікаў. Да такіх для дамаска на сёння, акрамя расеі можа быць адназначна прылічаны хіба што іран. Але бушавала ў гэтай краіне эпідэмія коронавируса значна зніжае яе магчымасці аказваць каму-небудзь дзейсную дапамогу.

Акрамя таго, неадкладна пасля гіпатэтычнага сыходу з сірыі расійскіх вкс і спа там паўнавартасна актывізаваўся б ізраіль, які прыклаў бы максімум намаганняў у барацьбе за поўнае выцясненне адтуль любых іранскіх або праіранскіх фарміраванняў. Наўрад ці гаворка ішла б пра поўнамаштабнай агрэсіі з задзейнічаннем сухапутных сіл, аднак, як мінімум авіяцыя цахал, не баючыся больш нашых зрк і знішчальнікаў, ператварыла б тэрыторыю сірыю ў зону пастаянных бамбардзіровак. У канчатковым выніку сілы, якія імкнуцца да ператварэння сірыі ў арэну бясконцай вайны ўсіх супраць усіх, якая вядзецца на этнічнай, рэлігійнай, палітычнай глебах пайшлі б па шляху «раздергивания» яе на мноства варагуючых паміж сабой анклаваў. Прадстаўнікі гэтых анклаваў вялі б пастаянную барацьбу як з рэшткамі сіл законнага ўрада, так і паміж сабой.

Аб якіх-небудзь інтарэсах расіі, яе ваеннай прысутнасці і палітычным уплыве не толькі ў самой сірыі, але таксама і ва ўсім рэгіёне блізкага усходу, можна было б забыцца раз і назаўсёды.